Nationale Herdenking 4 en 5 mei (Gerdi Verbeet) maakt de zoveelste uitglijder. Veel boze reacties.
Waarom kan de Tweede Wereldoorlog niet gewoon worden herdacht? Van alle schrijvers in Nederland kiest het Nationaal Comité 4 en 5 mei Abdelkader Benali om een voordracht te houden. De man die na tien jaar zwijgen nu dan eindelijk toegeeft dat de antisemitische citaten die Harald Doornbos hem toeschreef inderdaad kloppen. De man voor wie de aanwezigheid van joden in Amsterdam-Zuid “gek” aanvoelde en “heel irritant” was. “Stoom afblazen tijdens een borrel” noemt Benali dat nu, en neemt daarmee halfslachtig afstand van zijn uitspraken. Hij werd ook al eens uit de jury van de Inktspotprijs gezet omdat hij een joodse cartoonist nazimethoden verweet.
De afgelopen jaren werden wij door het Nationaal Comité 4 en 5 mei onder andere getrakteerd op het voornemen om Auke de Leeuw een gedicht over zijn oudoom die in de SS diende te laten voordragen op de Dam en een opgetogen interview in NC Magazine met freule Isabel van Boetzelaer die een boek vol grote en kleine falsificaties en met antisemitische passages schreef over haar familie. NC Magazine was gewaarschuwd door berichten in de media over haar ontmaskering, maar gaf haar niettemin alle ruimte. Als we daar nu ook nog de antisemitische Abdelkader Benali aan toevoegen, wat blijft er dan over van Dodenherdenking? Voor mij niets meer.
Waar komt toch die behoefte vandaan om voortdurend te willen provoceren bij een plechtigheid die bedoeld is om de slachtoffers waardig te herdenken? Ik vind dit alles diep kwetsend, verdrietig en zie het verschuivende objectief als een slecht teken aan de wand. Het moet waarachtig niet zo moeilijk zijn om de aandacht bij herdenkingen te richten op de gevallenen, de vermoorden van de Sjoa (de grootste industriële moordpartij uit de geschiedenis), de Japanse bezetting en Nederlandse helden die elders sneuvelden.
De tijd dat ik ongehinderd mijn honderden vermoorde joodse familieleden en de dappere verzetshelden die mijn ouders redden kon herdenken is klaarblijkelijk voorbij. Hen niet meer herdenken is, zoals Elie Wiesel zei, alsof je de slachtoffers nogmaals vermoordt.
Dat gebeurt nu. Om te janken.
Simon Hammelburg
Naschrift: Naar aanleiding van de ontstane commotie heeft Benali zich inmiddels teruggetrokken als spreker tijdens de Nationale 4 en 5 mei Herdenking. Rest de vraag of het Comité wellicht aan vervanging toe is. Nieuwe bestuursleden met een gezonde visie? En een nieuwe, minder irritante voorzitter dan mevrouw Verbeet.
